Η Hannah Monyer εξηγεί: Γιατί οι αναμνήσεις είναι κάτι περισσότερο από γεγονότα!

Η Hannah Monyer εξηγεί: Γιατί οι αναμνήσεις είναι κάτι περισσότερο από γεγονότα!

Heidelberg, Deutschland - Πόσες φορές είχαμε την αίσθηση ότι οι μνήμες όπως οι φευγαλέες πεταλούδες πετούν μέσα από το κεφάλι μας; Ο διάσημος νευροβιολόγος hannah monyer το 1957 στη Groänia, το φως του κόσμου, το φως του κόσμου, έχει αντιμετωπίσει το φως του κόσμου, έχει αντιμετωπίσει το φως, έχει αντιμετωπίσει το φως, μνήμη. Σε συνέντευξή του στο περιοδικό FAZ, μιλάει για τους συναρπαστικούς μηχανισμούς της μνήμης μας και τη σημασία του λογοτεχνικού έργου του Marcel Proust για τις νευροεπιστήμες.

ήδη στην παιδική της ηλικία, ο Monyer ήξερε ότι ο πόνος ήταν ένα σήμα που μπορεί να γίνει κατανοητό. Το όνειρό της να γίνει γιατρός την οδήγησε στη Χαϊδελβέργη στην ηλικία των 17 ετών, όπου έφτασε στο Abitur και τελικά μελέτησε φάρμακο. Η καριέρα της ως επιστήμονας την έφερε επίσης σε ερευνητική παραμονή στο Στάνφορντ και να εργαστεί στην παιδική ψυχιατρική και τη νευροπεδική. Από το 1999 έχει επικεφαλής την κλινική νευροβιολογία στην κλινική του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης και σε αυτό το ρόλο έχει δεσμευτεί να διερευνήσει τις λειτουργίες μνήμης.

Η επιρροή του Proust στην έρευνα μνήμης

Ο Monyer υπογραμμίζει ότι το έργο του Proust "Ψάχνει για το χαμένο χρόνο" διαδραματίζει βασικό ρόλο στην έρευνα μνήμης. Ο Proust περιγράφει τη διαδικασία της μνήμης ως αλυσιδωτή αντίδραση που δεν ενεργοποιείται από στοχοθετημένες προσπάθειες, αλλά συχνά ακούσια. Ένα καλά γνωστό παράδειγμα είναι η σκηνή με τη Madeleine, η γεύση της οποίας ξυπνά τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας που ο αφηγητής θεωρείται χαμένος. Αυτό δείχνει ότι οι συναισθηματικές αντιδράσεις συνδέονται στενά με τη μνήμη - μια γνώση που συχνά λαμβάνεται από τη σύγχρονη νευροεπιστήμη.

Μελέτες δείχνουν ότι οι μνήμες δεν είναι άκαμπτες. Σύμφωνα με έρευνα σχετικά με το ncbi διακρίνουν τους ερευνητές μεταξύ της εθελοντικής μνήμης στις οποίες γίνονται συνειδητές προσπάθειες και η ακούσια μνήμη που λειτουργεί χωρίς ενεργό αναζήτηση. Αυτό συνδέεται με το έργο του Proust, το οποίο συνειδητοποίησε ότι τα αισθητήρια στοιχεία είναι ζωτικής σημασίας για τις αυτοβιογραφικές μνήμες.

Οι μηχανισμοί του ξεχνώντας

Η μνήμη μας βασίζεται σε μια συνεχή κίνηση μεταξύ της συγκράτησης και της ξεχνώντας. Ως scinexx , οι μνήμες είναι συνεχώς χτισμένες και σταδιακά εξαλείφονται με την πάροδο του χρόνου. Οι πληροφορίες που χρησιμοποιούμε συχνά, όπως ο ακροδέκτης της τραπεζικής κάρτας μας, ενισχύουν τις συνδέσεις μεταξύ των νευρικών κυττάρων μας, ενώ σπάνια απαιτούνται πληροφορίες καθίστανται ασθενέστερες. Οι δομές του εγκεφάλου προσαρμόζονται ευέλικτα, πράγμα που σημαίνει ότι φέρνουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε σε εμάς.

Ο Monyer εξηγεί ότι η ηρεμία και η αδράνεια είναι κεντρικά συστατικά της μαθησιακής διαδικασίας. Ακριβώς σε αυτές τις στιγμές, η μνήμη ενοποιεί τις πληροφορίες της. Αυτή η σκέψη έχει συνέπειες για την παιδαγωγική. Η μάθηση θα πρέπει να δημιουργήσει χώρο για το ασυνείδητο και τη συνεργασία, επειδή η εμπιστοσύνη στη μνήμη διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο - χωρίς να την συντρίψει.

Καταπληκτικό πόσο περίπλοκο και λεπτό λειτουργεί η μνήμη μας, σωστά; Και ενώ προσπαθούμε να διατηρήσουμε μαζί τα νήματα των αναμνήσεων μας, μπορούμε να μάθουμε περισσότερα για την ομορφιά και την ευθραυστότητα της μνήμης χάρη στην έρευνα του Proust και των σύγχρονων νευροβιολόγων όπως ο Monyer. Σε καθέναν από εμάς, ο δικός μας Proust αντηχεί που μας θυμίζει τους μικρούς θησαυρούς της ζωής μας.