Η Hannah Monyer εξηγεί: Γιατί οι αναμνήσεις είναι περισσότερα από γεγονότα!

Η Hannah Monyer εξηγεί: Γιατί οι αναμνήσεις είναι περισσότερα από γεγονότα!

Πόσο συχνά είχαμε την αίσθηση ότι οι αναμνήσεις περνούν μέσα από το μυαλό μας σαν φευγαλέες πεταλούδες; Ο διάσημος νευροβιολόγος Hannah Monyer, που γεννήθηκε στο Großlasseln της Ρουμανίας το 1957, έχει ασχοληθεί εντατικά με το θέμα της μνήμης και της μνήμης. Σε συνέντευξή της στο περιοδικό FAZ, μιλά για τους συναρπαστικούς μηχανισμούς της μνήμης μας και τη σημασία του λογοτεχνικού έργου του Marcel Proust για τις νευροεπιστήμες.

Ακόμη και στην παιδική της ηλικία, η Monyer ήξερε ότι ο πόνος ήταν ένα σήμα που μπορούσε να γίνει κατανοητό. Το όνειρό της να γίνει γιατρός την οδήγησε στη Χαϊδελβέργη σε ηλικία 17 ετών, όπου ολοκλήρωσε το απολυτήριο του γυμνασίου και τελικά σπούδασε ιατρική. Η καριέρα της ως επιστήμονας την οδήγησε επίσης σε μια ερευνητική υποτροφία στο Στάνφορντ και να εργαστεί στην παιδοψυχιατρική και την παιδονευρολογία. Είναι επικεφαλής της κλινικής νευροβιολογίας στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Χαϊδελβέργης από το 1999 και σε αυτό το ρόλο έχει αφιερωθεί στην έρευνα των λειτουργιών της μνήμης.

Η επιρροή του Προυστ στην έρευνα της μνήμης

Ο Monyer τονίζει ότι το έργο του Προυστ «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» παίζει βασικό ρόλο στην έρευνα της μνήμης. Ο Προυστ περιγράφει τη διαδικασία της μνήμης ως μια αλυσιδωτή αντίδραση που δεν πυροδοτείται από στοχευμένη προσπάθεια, αλλά συχνά ακούσια. Γνωστό παράδειγμα είναι η σκηνή με τη Madeleine, της οποίας η γεύση φέρνει μνήμες παιδικής ηλικίας που ο αφηγητής νόμιζε ότι είχαν χαθεί. Αυτό δείχνει ότι οι συναισθηματικές αντιδράσεις συνδέονται στενά με τη μνήμη - ένα εύρημα που προσλαμβάνεται εύκολα από τη σύγχρονη νευροεπιστήμη.

Οι μελέτες δείχνουν ότι οι αναμνήσεις δεν είναι άκαμπτες. Σύμφωνα με έρευνα NCBI Οι ερευνητές κάνουν διάκριση μεταξύ της εκούσιας μνήμης, στην οποία γίνονται συνειδητές προσπάθειες για να θυμηθούμε, και της ακούσιας μνήμης, η οποία λειτουργεί χωρίς ενεργή αναζήτηση. Αυτό συνδέεται με το έργο του Προυστ, ο οποίος αναγνώρισε ότι τα αισθητηριακά στοιχεία είναι ζωτικής σημασίας για τις αυτοβιογραφικές αναμνήσεις.

Οι μηχανισμοί της λήθης

Η μνήμη μας βασίζεται σε μια συνεχή κίνηση μεταξύ συγκράτησης και λήθης. Πως Scinexx περιγράφει, οι μνήμες χτίζονται συνεχώς και σταδιακά εξασθενούν με την πάροδο του χρόνου. Οι πληροφορίες που χρησιμοποιούμε συχνά, όπως το PIN στην τραπεζική μας κάρτα, ενισχύουν τις συνδέσεις μεταξύ των νευρικών κυττάρων μας, ενώ οι σπάνια χρησιμοποιούμενες πληροφορίες γίνονται πιο αδύναμες. Οι δομές του εγκεφάλου προσαρμόζονται ευέλικτα, πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε την ικανότητα να αλλάξουμε μέσα μας.

Ο Monyer εξηγεί ότι η ξεκούραση και η αδράνεια είναι κεντρικά συστατικά της μαθησιακής διαδικασίας. Είναι ακριβώς σε αυτές τις στιγμές που η μνήμη παγιώνει τις πληροφορίες της. Αυτή η σκέψη έχει εκτεταμένες συνέπειες για την παιδαγωγική. Η μάθηση πρέπει να δημιουργεί χώρο για το ασυνείδητο και συνειρμικό, γιατί η εμπιστοσύνη στη μνήμη παίζει καθοριστικό ρόλο - χωρίς να την κατακλύζει.

Είναι εκπληκτικό πόσο περίπλοκη και λεπτή λειτουργεί η μνήμη μας, έτσι δεν είναι; Και καθώς αγωνιζόμαστε να κρατήσουμε τα νήματα των αναμνήσεων μας μαζί, μπορούμε να μάθουμε περισσότερα για την ομορφιά και την ευθραυστότητα της μνήμης χάρη στην έρευνα του Προυστ και σύγχρονων νευροβιολόγων όπως ο Monyer. Ο καθένας μας έχει τον δικό του Προυστ που μας θυμίζει τους μικρούς κρυμμένους θησαυρούς του ταξιδιού της ζωής μας.