Hannah Monyer legt uit: waarom herinneringen meer zijn dan feiten!

Hannah Monyer legt uit: waarom herinneringen meer zijn dan feiten!

Heidelberg, Deutschland - Hoe vaak hebben we het gevoel gehad dat herinneringen zoals vluchtige vlinders door ons hoofd vliegen? The renowned neurobiologist Hannah Monyer in 1957 in Groänia, the light of the world, the light of the world, has dealt intensively with memory en geheugen. In een interview met het FAZ -tijdschrift praat ze over de fascinerende mechanismen van ons geheugen en het belang van het literaire werk van Marcel Proust voor de neurowetenschappen.

Al in haar jeugd wist Monyer dat pijn een signaal was dat kan worden begrepen. Her dream of becoming a doctor led her to Heidelberg at the age of 17, where she catched up with her Abitur and finally studied medicine. Haar carrière als wetenschapper bracht haar ook naar een onderzoeksverblijf in Stanford en om te werken in kinderpsychiatrie en neuropediatica. Sinds 1999 leidt ze de klinische neurobiologie aan de Heidelberg University Clinic en in deze rol heeft het zich toegezegd de geheugenfuncties te onderzoeken.

Proust's invloed op geheugenonderzoek

Monyer benadrukt dat het werk van Proust "op zoek naar de verloren tijd" een sleutelrol speelt in geheugenonderzoek. Proust beschrijft het geheugenproces als een kettingreactie die niet wordt geactiveerd door gerichte inspanningen, maar vaak onvrijwillig. Een goed bekend voorbeeld is de scène met de Madeleine, de smaak waarvan de herinneringen aan de kindertijd ontwaken die de verteller als verloren beschouwde. Dit laat zien dat emotionele reacties nauw verbonden zijn met het geheugen - een kennis die vaak wordt opgenomen door moderne neurowetenschappen.

Studies tonen aan dat herinneringen niet rigide zijn. Volgens een onderzoek op ncbi onderscheiden onderzoekers tussen vrijwillige geheugen waarin bewuste inspanningen worden gedaan, en betrokkenen zonder actieve zoekopdracht. Dit sluit aan bij het werk van Proust, dat zich realiseerde dat sensorisch bewijs cruciaal is voor autobiografische herinneringen.

De mechanismen van het vergeten

Ons geheugen is gebaseerd op een constante beweging tussen vasthouden en vergeten. Zoals Scinexx , worden herinneringen continu opgebouwd en geleidelijk opgebouwd in de loop van de tijd. Informatie die we vaak gebruiken, zoals de pin van onze bankkaart, versterken de verbindingen tussen onze zenuwcellen, terwijl zelden noodzakelijke informatie zwakker wordt. Hersenstructuren passen zich flexibel aan, wat betekent dat we het vermogen hebben om in ons te veranderen.

Monyer legt uit dat kalmte en inactiviteit centrale componenten van het leerproces zijn. Precies op deze momenten consolideert het geheugen zijn informatie. Deze overweging heeft veel reikende gevolgen voor pedagogiek. Leren moet ruimte creëren voor het onbewuste en associatieve, omdat vertrouwen in geheugen een cruciale rol speelt - zonder het te overweldigen.

Verbazingwekkend hoe complex en delicaat ons geheugen werkt, toch? En hoewel we ernaar streven de draden van onze herinneringen bij elkaar te houden, kunnen we meer leren over de schoonheid en de kwetsbaarheid van het geheugen dankzij het onderzoek van Proust en moderne neurobiologen zoals Monyer. In ieder van ons resoneert onze eigen proust die ons herinnert aan de kleine schatten van ons leven.